Ik ben bijna 5 maand thuis aan het moederen. Bijna 4 maand daarvan voor twee kindjes.
Ik heb hier in geen eeuwen iets geschreven. Geen tijd. Geen zin. Geen durf vaak ook.
Maar schrijven helpt wanneer mijn hoofd maalt. En dat doet het. Die laatste maanden en zeker sinds ik mama ben van twee.
Schrijven zal dus ook daarover gaan, over mama zijn. En net dat heeft me lang tegengehouden. Het is mijn wereld nu dus waarover ik meest denk en voel. Maar er zijn zoveel meningen over en ik voel me heel kwetsbaar. Ik schrijf eerlijk, wat ik voel en denk. Dat is geen oordeel over een ander.
Ik ben zo iemand voor wie er veel op zijn plek viel toen ik mama werd. Daarvoor leek ik altijd nog op zoek naar wat ik wou of moest doen. Met Oscar kwam daar verandering in, een soort rust. Mama zijn, dat doe ik met alle liefde. Dat is mijn leven. Mijn kindjes komen op de eerste plaats en dat is ok voor mij. Ik zou het niet anders willen. Voor hen kan ik zoveel en ontdek ik een kracht waarvan ik niet wist dat ik ze had. Nu opnieuw bij de komst van Liv. De liefde werd groter, die kracht ook. Oscar en Liv, ze maken me sterker dan ooit.En tegelijk kwetsbaarder dan ooit. Ik ben emotioneel. Mijn hart lijkt soms open te liggen. De maatschappij lijkt altijd nog zoveel meer te verwachten. Nu ik even op de pauzeknop duw en langs de zijlijn sta, confronteert het me weer enorm, hoeveel we toch ‘moeten’. Alleen maar mama zijn lijkt niet genoeg. Er moet carrière of ambities of een druk sociaal leven. En hoewel ik altijd meer zal zijn dan ‘alleen maar’ mama, staan zowel carrière als sociaal leven momenteel in het teken van de kinderen. Een job in de buurt die te combineren valt met school en opvang, zeker aangezien ik er heel vaak alleen voor sta. Een sociaal leven dat zich vaker richt op playdates en mensen met kinderen van dezelfde leeftijd. En dat is genoeg. 
Soms bekruipt me het gevoel dat ik ook nog andere dingen moet. Meer moet. En natuurlijk wil ik graag nog wat doen op werkvlak en wil ik nog wel eens gaan dansen of weer meer naar een concert of uit eten. Maar eigenlijk weet ik, dat kan later ook nog. Dit hoeft niet nu. Deze twee zijn maar één keer zo klein. Ik wil hen nu met alle aandacht en liefde de best mogelijke start in het leven geven. Een stevige hechting als basis om zichzelf te mogen en kunnen ontwikkelen tot de personen die ze willen zijn. Een veilige basis om van te vertrekken en een veilige haven om altijd naar terug te keren. En dat moet nu. En eigenlijk is dat het enige dat ik nu echt moet.
So Sanne 