Hij.

Zes jaar. Hij en ik.

En ik zie hem nog steeds doodgraag. Hij mij ook.

Wat een gelukzakken. Echt.

De vlinders zijn wat gaan liggen. Al vliegen die bij momenten nog alle kanten uit, als we elkaar weer even niet gezien hebben of we een dagje van elkaar genieten. Wat ik nu voel is warmer, dieper, intenser ook.

Samenwonen is gelukt. We hebben het samen bouwen van een huis overleefd. Met wat gediscussieer en wat decibels hier en daar. Maar toch. Getrouwd zijn we niet maar ik heb wel voor hem gekozen. Hij mag het wel zijn.

Hij maakt me rustig wanneer ik dat zelf niet kan. Hij kan ‘mijn hoofd afzetten’ en mijn zinnen verzetten. Hij heeft me geleerd soms spontaan en impulsief te zijn. Soms.

Ik maak hem rustig wanneer hij dat zelf niet kan. Hem leren wat van mijn planmatigheid en structuur te gebruiken is me denk ik nog niet echt gelukt. Maar ik blijf proberen.

Liefde is… hij en ik.