Eerlijk over moederschap

Ik ben bijna 5 maand thuis aan het moederen. Bijna 4 maand daarvan voor twee kindjes.

Ik heb hier in geen eeuwen iets geschreven. Geen tijd. Geen zin. Geen durf vaak ook.

Maar schrijven helpt wanneer mijn hoofd maalt. En dat doet het. Die laatste maanden en zeker sinds ik mama ben van twee.

Schrijven zal dus ook daarover gaan, over mama zijn. En net dat heeft me lang tegengehouden. Het is mijn wereld nu dus waarover ik meest denk en voel. Maar er zijn zoveel meningen over en ik voel me heel kwetsbaar. Ik schrijf eerlijk, wat ik voel en denk. Dat is geen oordeel over een ander.

Ik ben zo iemand voor wie er veel op zijn plek viel toen ik mama werd. Daarvoor leek ik altijd nog op zoek naar wat ik wou of moest doen. Met Oscar kwam daar verandering in, een soort rust. Mama zijn, dat doe ik met alle liefde. Dat is mijn leven. Mijn kindjes komen op de eerste plaats en dat is ok voor mij. Ik zou het niet anders willen. Voor hen kan ik zoveel en ontdek ik een kracht waarvan ik niet wist dat ik ze had. Nu opnieuw bij de komst van Liv. De liefde werd groter, die kracht ook. Oscar en Liv, ze maken me sterker dan ooit.En tegelijk kwetsbaarder dan ooit. Ik ben emotioneel. Mijn hart lijkt soms open te liggen. De maatschappij lijkt altijd nog zoveel meer te verwachten. Nu ik even op de pauzeknop duw en langs de zijlijn sta, confronteert het me weer enorm, hoeveel we toch ‘moeten’. Alleen maar mama zijn lijkt niet genoeg. Er moet carrière of ambities of een druk sociaal leven. En hoewel ik altijd meer zal zijn dan ‘alleen maar’ mama, staan zowel carrière als sociaal leven momenteel in het teken van de kinderen. Een job in de buurt die te combineren valt met school en opvang, zeker aangezien ik er heel vaak alleen voor sta. Een sociaal leven dat zich vaker richt op playdates en mensen met kinderen van dezelfde leeftijd. En dat is genoeg.

Soms bekruipt me het gevoel dat ik ook nog andere dingen moet. Meer moet. En natuurlijk wil ik graag nog wat doen op werkvlak en wil ik nog wel eens gaan dansen of weer meer naar een concert of uit eten. Maar eigenlijk weet ik, dat kan later ook nog. Dit hoeft niet nu. Deze twee zijn maar één keer zo klein. Ik wil hen nu met alle aandacht en liefde de best mogelijke start in het leven geven. Een stevige hechting als basis om zichzelf te mogen en kunnen ontwikkelen tot de personen die ze willen zijn. Een veilige basis om van te vertrekken en een veilige haven om altijd naar terug te keren. En dat moet nu. En eigenlijk is dat het enige dat ik nu echt moet.

Mijmeringen over moederschap

Facebook toonde me vandaag deze foto van een jaar geleden. Nu onze kleine man een jaar geworden is, betrap ik mezelf erop nog meer terug te kijken in de enorme hoeveelheid foto’s van het laatste jaar. Zoveel mooie herinneringen.

Deze foto bracht me terug naar die allereerste weken. Even terugdenken aan een periode die in mijn herinnering zo warm en vol liefde was.

 

Ook een periode waarin ik me amper kon voorstellen dat ik nog dingen zou doen die ik gewoon was. Zoals douchen bijvoorbeeld. Of me aankleden. Of koken, godbetert.

Laat staan naaien, bakken, lopen of hier iets schrijven. Ik ben er intussen allemaal wel opnieuw mee begonnen, in die volgorde. Naaien en bakken haalde ik voor de babyborrel vanonder het stof. Ik had al snel de smaak weer te pakken. Kleine kleertjes naaien vraagt immers niet veel tijd en ze zijn zo leuk, toch? En na al die tijd nog eens verse tiramisu of chocomousse kunnen eten, argumenten genoeg om de keukenschort weer boven te halen. En ohja, leve de draagdoek!

Lopen mocht ik eind januari terug en wat keek ik daar naaruit! Op advies van de kinesiste startte ik to run (again). Stilaan, korter en trager dan ik gewend was maar zo deugdelijk. En leve de Croozer!

Hier iets schrijven, dat kwam er dus nog niet van. Maar er zit allang veel in mijn hoofd. Misschien is het weer eens tijd…

 

De foto’s van die eerste weken laten me ook zien hoe moe ik was, hoe bleek ik eruit zag. Een beetje confronterend toch.

Want na een bevalling van zo’n uur of 38 en een keizersnede (misschien vertel ik dat ooit nog wel eens) was ik doodop, logisch. Dat weet ik nog wel, natuurlijk. En dan begint het nog maar pas, zorgen voor, dag en nacht. Dat weet ik nog wel, natuurlijk.

Maar je bent wel mama geworden. Je wil wel voor je kindje zorgen. En dat doe je, moe of niet moe. Ik heb dat soms precies niet beseft hoe moe wel.

Gelukkig zijn er een aantal dingen die die eerste weken een groot verschil gemaakt hebben.

1. Mijn lief
   Mijn grote steun die ’s nachts mee opstond om naast me te zitten bij de borstvoeding, die me eten en drinken gaf elke keer als de baby net weer honger had als we wouden eten. Toen hij terug aan het werk was, slaagde ik er wekenlang niet in om mijn thee warm op te drinken. Laat maar komen die extra dagen voor papa’s!
2. Kraamkost en meer
   It takes a village to raise a child en ik ben heel blij met mijn dorp. Mijn village strekt zich zelfs uit tot in Berlijn, voor meter-steun vanop afstand.
   Zoals ik al zei leek het me in die periode onoverkomelijk om te moeten koken en schoot eten er bij in als mijn lief niet oplette. Ik was zo moe dat ik mezelf had voorgenomen ‘Ja’ te zeggen op elk aanbod van hulp uit ons ‘dorp’. Ik durf anders zo nogal een onafhankelijke, sterke vrouw (ahum!) te willen zijn, vandaar. Een ovenschotel van de papa, soep van mijn zus, vaak zelfs compleet met dessert van ons mama. De familie was voor boodschappen soms onze persoonlijke ‘collect and go’. Ah nee, ze leverden aan huis, nog beter. En ze stofzuigden soms ook nog snel eens. En ik zei ‘Ja’.
3. Vroedvrouw aan huis
   Ik ben een grote fan. Zonder de vroedvrouw die ik mocht bellen net wanneer Oscar een voeding nodig had, had ik geen borstvoeding blijven geven. Die eerste weken liep het niet van een leien dakje met al dat kolven en kloven. Zonder haar begeleiding had ik het niet gered. Daar ben ik na zeven maand borstvoeding geven en er echt van kunnen genieten zelfs, nog steeds zo dankbaar voor.
4. Kraamzorg
   Nog zoiets waar ik grote fan van ben. In het kader van dat ‘Ja’ zeggen tegen hulp en u daar niet schuldig over voelen. Hoe heerlijk waren de dagen dat de kraamzorg kwam, de was en strijk gedaan was en er eten klaarstond voor ’s avonds. Ik deed soms zelfs een dutje terwijl zij bezig was. En ik voelde me daar niet schuldig over. Daar zorgde zij wel voor.

Ik schreef dat een aantal dingen het verschil maakten. Als ik dit nu nog eens lees, gaat het over mensen. Mensen die ik daarvoor heel dankbaar ben!

Over nestdrang, lijstjes en de matchende verzorgingstas

De kracht van hormonen heeft me al meermaals verbaasd sinds ik zwanger ben. Die befaamde nestdrang lijkt me de laatste weken ook te overvallen. Ik poetste zelfs mijn berging, moet je weten. Ik las deze morgen dat dit historisch te verklaren zou zijn door het poetsen op handen en knieën, een houding die een vlotte bevalling bevordert. Bon, nog niet meteen hoe ik mijn frigo en mijn ruiten schoonmaakte maar misschien probeer ik het morgen voor het dweilen… 😉

Bij mijn lief uitte de nestdrang zich in het monteren van de buggy. Eén van de stuks waar hij een uitgesproken mening over heeft en dus mee gekozen heeft. Voor de rest van de geboortelijst kreeg ik meer carte blanche.

Een Bugaboo moest en zou het zijn en zelfs het kleur werd door meneer bepaald, koningsblauw dus. Nu kreeg ik het in mijn hoofd dat daar een mooie verzorgingstas bij zou passen maar bleek die onvindbaar…

Op het lijstje dan maar. Niet op de geboortelijst maar op de lijst van dingen die ik wil naaien voor de mini. Een lijst die ik niet te lang mag maken want er zijn zoveel ideeën maar een te lange lijst maakt me zenuwachtig. Zachtheid voor mezelf zoals ik me eerder voornam. Zeker nu de uitgerekende datum langzaam maar zeker dichter komt.

Maar die verzorgingstas, die kwam toch bovenaan de lijst. Ik vond het Berre-patroon in het babymagazine van Veritas, mooie canvas in de Modecoupon en ging aan de slag. Ik stikte binnenin nog wat extra vakken want je kan nooit genoeg zakjes hebben, toch? Of is dat alweer nestdrang?

Patroon: Berre (Veritas babymagazine)/Stof: Modecoupon

Zachtheid

Al sinds ik begon aan babydekentjes voor de mini in mijn buik, spookt het woord “zachtheid” met regelmaat door mijn hoofd. Geïnspireerd door de superzachte teddykatoen maar zeker ook door de zwangerschapsyoga.
Zachtheid als mild zijn voor jezelf, met mededogen en zonder oordeel. Wat is dat soms moeilijk! En oh, wat leer ik daarin bij!

Zachtheid voor mijn lijf.

Dat in plaats van kilometers lopen per week, nog net wat baantjes kan trekken in het zwembad.

Dat buiten adem geraakt als ik fiets aan meer dan een slakkentempo. Maar anderzijds het effect heeft op automobilisten om te stoppen als ik moet oversteken.

Dat vraagt naar rust. Met de voeten omhoog. Levenslessen uit de yoga: rusten is niet niks doen maar wel zorgen voor jezelf. Dus lig ik nu lekker te zorgen voor mezelf, met mijn voeten omhoog…

 

Zachtheid voor mijn geest.

Die soms zo vol met vanallesennogwat zit dat ik het ook  allemaal weer lijk te vergeten. Of anders mijn sleutels wel.

Die zo graag nog (te)veel wil doen maar wat rekening moet houden met dat lijf.

 

Zachtheid, ook emotioneel.

Als ik weer eens volschiet, schijnbaar zonder reden. Als de kleine dingen in het leven me tot tranen toe ontroeren. Of als ik dat bij hem zie. En die liefde, die me overspoelt. Voor hem en voor de mini, voor mijn twee mannen.

 

Zachtheid voor de baby in mijn buik.

Die zich elke dag laat voelen en ons eraan herinnert dat hij groeit. Die ons nu al leert om zacht te zijn voor onszelf. We zien hem nu al zo graag. To the moon and back.

Zachtheid, ik denk dat ik dat nog goed ga kunnen gebruiken eens hij er is…

Patroon babydeken: Cozette / Stof: les tissus du chien vert

Patroon druppelkussen: zelf getekend naar idee op Pinterest / Stof: les tissus du chien vert 

 

Knitting addict

De breikoorts heeft me helemaal te pakken. 

Het begon eigenlijk vorige winter, heel onschuldig. Ik vond DE sjaal niet en na het afschuimen van talloze winkels, besloot ik dan maar er zelf eentje te breien. Het eerste breiwerk in jaren maar het blijkt zoals fietsen, je verleert het niet. En gelukkig bestaat het er internet voor alles wat ik wel verleerd had.  De filmpjes van het wolplein gaven raad bij elke techniek en werden door haar al eerder aanbevolen. (Ik ben helemaal jaloers op de breitas die ze maakte. Misschien krijgt dat me van de breinaalden weer naar de naaimachine…)

Na de sjaal, experimenteerde ik wat met steken minderen om een bijpassende beanie te breien, vrij naar dit patroon van Drops.

Mijn lief viel voor het eerst voor breiwerk en wol en vroeg ook een sjaal. De ongelooflijke zachtheid van de alpacawol van Drops zit daar voor iets tussen. Ik vond ze bij Julija. Sjaal en muts werden er dus 2.

 

De breikoorts begon op te zetten… Het heeft iets met het vroeger donker worden te maken. Met het tikkende geluid van de naalden. Met de zachtheid van de wol. Of met het combineren met Netflix kijken, dat ook.

Ik ging aan de slag met een heus patroon. Tellen, meten, steken opzetten, minderen, afkanten, … En alsof dat nog geen voldoende uitdaging was, een boord aanbreien met een rondbreinaald. Maar ik ben er gek van, van mijn oversized vest in Andes alpaca.

En ik heb het helemaal warm. In mijn warme wollen vest, sjaal en muts. En van de breikoorts natuurlijk.

Twinning

Zalig vind ik het, babyspulletjes naaien. Voor een tweeling bleek dat dubbel zo fijn wegens dubbel zoveel schattigheid en dubbel zoveel plezier bij het geven!

Warme dekentjes tegen de koude van de herfst volgens het beproefd recept en slabbetjes om te smossen in stijl.

Welkom Ella en Laure!

patroon wikkeldeken: made by Jo/ stof: Linnamorata bij Sublim Shop

Wip

Hij.

Zes jaar. Hij en ik.

En ik zie hem nog steeds doodgraag. Hij mij ook.

Wat een gelukzakken. Echt.

De vlinders zijn wat gaan liggen. Al vliegen die bij momenten nog alle kanten uit, als we elkaar weer even niet gezien hebben of we een dagje van elkaar genieten. Wat ik nu voel is warmer, dieper, intenser ook.

Samenwonen is gelukt. We hebben het samen bouwen van een huis overleefd. Met wat gediscussieer en wat decibels hier en daar. Maar toch. Getrouwd zijn we niet maar ik heb wel voor hem gekozen. Hij mag het wel zijn.

Hij maakt me rustig wanneer ik dat zelf niet kan. Hij kan ‘mijn hoofd afzetten’ en mijn zinnen verzetten. Hij heeft me geleerd soms spontaan en impulsief te zijn. Soms.

Ik maak hem rustig wanneer hij dat zelf niet kan. Hem leren wat van mijn planmatigheid en structuur te gebruiken is me denk ik nog niet echt gelukt. Maar ik blijf proberen.

Liefde is… hij en ik.

Uitstelgedrag…

Ik heb er wel eens last van, van uitstelgedrag. En dan vloeken. Of zuchten. En steeds opnieuw denken dat ik de volgende keer vroeger zal beginnen. Wat ik uiteraard niet doe.

Bij het vorige trouwfeest haalde ik de deadline maar net. Dit jaar ben ik naar mijn normen eeuwen op voorhand klaar. Ik maakte een jurk, vond in de solden een gilet voor erop en zowaar nog een paar accessoires. Maar die jurk krijg je dus voorlopig nog niet te zien. De lieverds trouwen op 18 juli, nog even wachten dus.

Al beloof ik niet dat de jurk hier snel daarna zal verschijnen. In naaien en bloggen loopt mijn uitstelgedrag namelijk nogal uit de hand. Tussen idee en uitwerking zit vaak schandalig veel tijd. In mijn hoofd maakte ik al zoveel stukken… Soms zitten er teveel in mijn hoofd en weet ik niet meer waaraan eerst beginnen. Ik ben geen snelle naaister dus voor die uitwerking heb ik nog meer tijd nodig. Dan duurt het vaak nog langer vooraleer ik aan foto’s geraak. De zon schijnt niet of het kleed zit in de was of mijn lief is niet thuis om foto’s te trekken. En dan nog bloggen. Soms zitten er al zinnen in mijn hoofd, soms begin ik gewoon te schrijven. Soms gaat dat heel snel, soms duurt dat dus wat langer.

Deze jurk is daar het beste voorbeeld van.

Ik wist al dat ik ze wou maken toen het patroon vorig jaar verscheen. Toen kwamen daar eerst de blousen tussen. De module blouse-jurk in de naailes, weet je wel. Na de uitdaging van de bloesjes, had ik nood aan eenvoud dus kwam er in maart eerst nog deze winterjurk van onder de naaimachine. Ondertussen lag de stof in april al te wachten. Vogels en June, dat leek me wel een match. Ik vond ze bij Georgette.

In mei was de jurk eindelijk klaar. In juni droeg ik ze de eerste keer, heel toepasselijk. Toen vond het lief ook een momentje voor een paar foto’s. En voila, in juli staat ze online. Meer dan een jaar later dus.

Maar kom. Ik draag ze graag. En misschien kan ik dan nu beginnen aan die jumpsuit die ik ook al ongeveer een jaar in mijn hoofd heb zitten?

Zusterliefde

Mijn zus gaat samenwonen met haar vriend. Dus oh, wat zijn we blij voor haar!

Maar die kerel woont in Berlijn dus oh, dat doet toch een beetje raar…

We hielden al een tuinfeest (want afscheidsfeest, dat klinkt zo naar). Een feest met veel bloemen, veel te veel taart, meer zon dan verwacht en veel plezier.

En toen volgde er nog een afterparty, compleet met geïmproviseerde barbecue.

Vandaag vertrok ze. Niet zonder een laatste, schitterende zussendag. Een dag met ijsjes, bootjes, meer zon dan verwacht en veel plezier.

Wat ben ik blij met Whatsapp. Dan horen we elkaar zeker evenveel dan nu. En zie je elkaar toch een beetje door al die foto’s die je stuurt. Dan voelt het maar als een halve stap, niet als tienduizend.

Nog één stap… zegt de een…

Nog één stap… zegt de een
Nog duizend stappen… zegt de ander.
… tussen jou en mij, zegt de een.
… tussen mij en jou, zegt de ander.

De een neemt duizend stappen
en de ander zegt:
nu zijn het er nóg meer, nog tienduizend stappen!

De ander neemt één stap
en de een zegt:
een halve stap was al voldoende,
nu zie ik het.

Toon Tellegen
uit: De een en de ander
Querido Amsterdam 2001

Veel geluk zus!

Single Lady: update

1 week verder. 7 streepjes op de muur van de tourbus, of dat maakt hij me toch wijs.

Beyoncé luisteren deed ik nog niet echt veel maar andere dingen op het lijstje kan ik wel afvinken. Of toch al een beetje.

• Cloé-jas afwerken: nog niet helemaal maar ik ben op goede weg.
• Harley-top maken: nog niet aan begonnen zelfs, help!
• douchekraan installeren: de kraan deed ik al, helemaal alleen (trots!), nu nog de doucheslang en aangezien die wel essentieel is kan ik dit nog niet helemaal afvinken helaas…
• diy- en pinterest-zondag met de zus werd gecombineerd met bloembakken vullen en het terras aankleden. Wij multitaskende vrouwen toch. Het was dan ook zo zalig in de zon op het terras. En nu nog meer met bloemen en planten erop.
   
• de ramen kuisen: check! (eigenlijk enkel de buitenkant maar hey, dat is de vervelendste kant, toch?)f
• nog eens een goed boek lezen: gestart en het is een goed dus dan gaat dat vlot.
• 12km Avaloop in Opstal: check! Zalig weer, lopende zussen en papa en supporterende mama. Een goed recept voor een fijne zaterdag.
• winterkledij opbergen en zomerkledij in de kast hangen: doe ik dit weekend, hoop ik.

En deze haalde ik van de reservelijst. Omdat de 12 km zaterdag zo goed ging en ik dit stiekem al lang wou doen. Spannend…

• meedoen aan de 10 Miles in Antwerpen